Het codewoord is acceptatie
Humor ligt op de werkvloer
Het beeld dat mensen hebben van een bedrijf waar mensen met autisme werken, is dat iedereen stilletjes zit te werken en je een speld kunt horen vallen. Met de werkelijkheid heeft dit niets te maken, daar ben ik inmiddels wel achter. Er wordt inderdaad hard en geconcentreerd gewerkt, maar de sfeer is vrolijk en reuzegezellig. En bovenal wordt er heel erg veel gelachen.
Zoals laatst bijvoorbeeld, toen we bij elkaar zaten in de kantine en over dit onderwerp spraken. Daan probeerde aan een nieuwe medewerkster uit te leggen, dat het beeld van rust en serene stilte beslist niet klopt. ‘We werken hard aan de drie R’s (Rust, Reinheid en Regelmaat)’, vertelde hij met een knipoog, ‘maar helemaal lukken wil dat nog niet.’ Om misverstanden te voorkomen, haakte Kees daar haastig op in: ‘nou, met die reinheid gaat het gelukkig wel goed, hoor.’ Een terechte toevoeging natuurlijk; mensen zouden de raarste ideeën kunnen krijgen.
Of zoals op de eerste werkdag van Erik Zuurbier. Daan had een uiterst drukke en veelbewogen dag achter de rug en zijn hoofd liep een beetje om. Iemand kondigde de komst van een nieuwe medewerker bij hem aan: ‘Meneer Zuurbier is er voor jou.’ Daan knikte bevestigend, hij had hem eerder ontmoet. Met uitgestrekte hand liep hij daarom op Erik af. ‘Hallo Wim,’ zei hij spontaan. ‘Jij bent zeker Ajax-fan,’ vroeg Erik bloedserieus. Even was Daan van zijn stuk gebracht. Hij had geen flauw idee waar die opmerking opeens vandaan kwam. Tot Erik hem fijntjes uitlegde dat Wim Suurbier lang geleden een voetballer van Ajax was. Door het impulsief gebruiken van die naam wist Erik genoeg; Daan was fan van Ajax. Nog steeds wordt er hartelijk gelachen om dit voorval. De toon voor verdere samenwerking was gezet.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Geestige, onverwachte uitspraken vliegen me met grote regelmaat om de oren. Vooral Kees heeft er patent op. In zijn vrije tijd loopt hij hard en ver. Heel erg ver. Zo nam hij laatst de trein naar Amsterdam om vervolgens terug naar Apeldoorn te rennen. Terwijl wij onze grote bewondering uitspraken over het lopen van deze ongelofelijke afstand, zei Kees nuchter: ‘ach, hoe kort of hoe lang je ook loopt, je bent altijd blij als je weer bij de finish bent.’ Ik vond dat van een prachtige, bijna Cruijffiaanse schoonheid.
Nu we het toch over Kees hebben: per ongeluk ving ik het gesprek op dat hij voerde met de leuke dame die het gebouw fris en toonbaar houdt. ‘Ik ben vijftig geworden dit jaar en ik denk dat ik helemaal niet ontevreden mag zijn’, zei ze tegen hem. Met haar uiterlijk bedoelde ze, zo maakte ik op uit het gesprek. Wat beslist waar is, maar Kees voelde dit niet goed aan. ‘Met wat?, vroeg hij dan ook verbaasd. Ze keek hem ontredderd aan: ‘euh nou, met hoe ik eruit zie.’ ‘Oh dat,’ zei Kees, maar ging er verder niet op in. Aan sociaal wenselijke antwoorden doet men niet bij Authentict. Eerlijkheid is de norm en dat levert met grote regelmaat komische situaties op.
En dat maakt werken bij Authentict ook zo leuk; de humor ligt op de werkvloer. Juist omdat mensen met autisme de wereld soms net iets anders bekijken.
Judith Velthuizen is blogger en tekstschrijver en blogt hier over haar ervaringen met de medewerkers van Authentict, ICT mét autisme.
