Het codewoord is acceptatie
Ach ja, de liefde
De meeste mensen zullen wel op beide klompen aanvoelen dat het niet altijd meevalt om een liefdesrelatie aan te gaan als je autisme hebt. Zelfs voor mensen zonder autisme is het vinden én houden van een enigszins prettige relatie al een heuse opgave. Ronduit durf ik toe te geven dat ik daarin geen uitzondering ben; ik vind de liefde vaak behoorlijk ingewikkeld.
Dat het mét autisme nog lastiger moet zijn, lijkt dus nogal logisch. Dit bleek ook wel uit de verhalen die ik van de medewerkers van Authentict hoorde.
Een klein aantal Authentict’ers is getrouwd. Nu ik erover nadenk, zijn dit over het algemeen de verbaal wat meer aanwezige mensen. Het grootste deel van de medewerkers heeft echter geen relatie. Het grootste deel daar weer van zou dat eigenlijk best graag willen. Wat logisch is want uiteindelijk zijn we allemaal op zoek naar liefde. De datingsites varen er wel bij.
Als je autisme hebt, is contact leggen over het algemeen best lastig. Wie de versierdersschoenen aantrekt, weet dat hij niet stilletjes kan wachten op de dingen die komen gaan. Snel en snedig reageren is het devies, zeker in de puberteit. De jongen met de gladste praatjes krijgt de mooiste meisjes. Maar ook later helpt het de nodige handjes om goed uit je woorden te kunnen komen en om jezelf te kunnen verkopen. Meisjes komen wat dat betreft misschien iets vaker weg met rust en dromerige stilte. Maar dat er meer jongens dan meisjes zijn met autisme, is algemeen bekend.
En áls je die felbegeerde relatie dan eindelijk hebt, is het nog steeds hard werken. Een van de getrouwde Authentict’ers vertelde me dat hij gewoon niet altijd de behoefte heeft om iets samen te doen, omdat hij zichzelf uitstekend kan vermaken. Ook het je in een ander kunnen verplaatsen en het deelnemen aan allerlei sociale verplichtingen leveren weleens moeilijkheden op, volgens hem. En dat zijn nu eenmaal zaken die in een relatie volop aan de orde zijn.
Uiteindelijk heeft het misschien wel allemaal te maken met de bereidheid van beide partners om een stap naar de ander te zetten. De bereidheid om de ander écht te willen zien en je daarbij altijd bewust te zijn van je eigen tekortkomingen. Zoals in willekeurig elk andere relatie dus eigenlijk. Een derde van alle huwelijken eindigt in een echtscheiding, weten we allemaal. Wat ik daarmee maar wil aantonen, is dat ook mensen zonder diagnose niet altijd uitblinken in het onderhouden van liefdesrelaties.
Van een van de Authentict’ers met partner kreeg ik een prachtig gedichtje toegestuurd, waaruit blijkt dat bij hem die bereidheid om naar de eigen onvolkomenheden te kijken juist heel duidelijk aanwezig is. Zoals bij veel van de medewerkers van Authentict, heb ik gemerkt. Ik heb hier dan ook weinig meer aan toe te voegen.
Dat anders zijn, dat was ik wel gewend
Geen vrienden en geen kattenkwaad. Verlegen
Wat is er in mijn jeugd toch veel verzwegen
Door iedereen die mij een beetje kent
Maar niet getreurd, ik had genoeg talent
Voor wiskunde een tien, of soms een negen
Ik heb het grotendeels cadeau gekregen
En in mijn baan kwam ik zo toch ’n end
Maar met z’n twee is dat niet vol te houden
Gelukkig maar dat Mira het doorzag
Nu lees ik boeken en ik vergewis me
Van alles wat wij twee, die toch ooit trouwden
Tezamen kunnen doen aan mijn gedrag
Dus hoe we kunnen leven met autisme
Judith Velthuizen is blogger en tekstschrijver en blogt hier over haar ervaringen met de medewerkers van Authentict, ICT mét autisme.
