Het codewoord is acceptatie
Accepteren kun je leren
Sinds ik op Social Media heb gezet dat ik bij Authentict werk, krijg ik regelmatig de vraag of ik dan zelf toevallig ook een beetje autistisch ben. Of mensen dat alleen denken omdat ik bij een bedrijf voor medewerkers met autisme werk of omdat ze autistische trekjes bij mij menen te herkennen, daar vraag ik maar niet naar. Je weet nooit wat je te horen krijgt tenslotte. Ik moet altijd wel een beetje gniffelen om de vraag. Dat ik erom kan lachen komt natuurlijk ook, omdat ik zelf weet dat ik niet autistisch ben. Het is voor mij niet zo moeilijk om me niks van zulke vragen aan te trekken.
Het volledig accepteren van jezelf met al je eigenaardigheden en tekortkomingen is voor ieder mens het moeilijkste wat er is. Heel graag verdoezelen we juist de dingen waar we niet zo goed in zijn. Op het moment dat je een officiële diagnose aan je broek hebt hangen, is het nog veel lastiger. Of als je door je zogenaamde ‘tekortkomingen’ op je werk en in je privé-leven tegen serieuze problemen bent aangelopen. Dan is die op het eerste gezicht zo onschuldige vraag ‘of je toevallig ook autistisch bent’ opeens een stuk minder grappig en vrijblijvend.
Binnen Authentict is het verschil in acceptatie groot. De een zit niet of nauwelijks met het verworven labeltje. ‘Ach’, zei Erik laatst bijvoorbeeld tegen me. ‘Er zijn een aantal dingen waar ik minder goed in ben. Als het voor iedereen het makkelijkst is om dat autisme te noemen, dan heb ik daar helemaal geen moeite mee.’ Anderen zijn nog niet zo ver.
Regelmatig hoor ik de angst om voor fladderende idioot te worden aangezien, zoals bijvoorbeeld in de film Rain Man het geval is. De autistische hoofdpersoon is weliswaar op een gebied bijzonder begaafd, maar voor de rest maakt hij een niet bepaald alledaagse indruk.
‘Dat is niet zoals ik mezelf zie of wil zien en zeker niet zoals ik wil dat anderen mij zien,’ vertrouwde Wesley me toe. Dat het juist daarom zo ontzettend belangrijk is om mensen daarvoor in de plaats een ander beeld te geven, is voor mij makkelijk gezegd. Ik hoef mijn nek niet op die manier uit te steken als ik ergens werk. Een aantal Authentict’ers heeft zelfs nog niet aan hun vrienden verteld, dat het bedrijf waar ze werken speciaal voor mensen met autisme is. Dat de grote, boze buitenwereld dan helemaal een brug te ver is, is niet zo moeilijk te begrijpen.
Het werken bij een bedrijf als Authentict kan eraan bijdragen dat iemands zelfvertrouwen wordt vergroot, daar ben ik van overtuigd. Wat dat betreft is het interessant om te zien hoe iedereen zich over een jaar op dit gebied heeft ontwikkeld. Zelf durf ik te beweren dat ik nog nooit zulke fijne, lieve, originele, intelligente en welbespraakte collega’s heb gehad. Ik hoop met heel mijn hart dat alle nu nog twijfelende Authentict’ers, daar binnenkort zelf ook volledig van overtuigd zijn.
Judith Velthuizen is blogger en tekstschrijver en blogt hier over haar ervaringen met de medewerkers van Authentict, ICT mét autisme.
